Zoektocht in onderwijsland

Onze dochter heeft een beperking. Dat weten wij vanaf de geboorte af aan. Omdat ze onze oudste dochter is, was alles nieuw voor ons. Zo ook de gang naar het basisonderwijs.
Op de school waar wij haar toen hebben aangemeld, werd al snel duidelijk dat daar geen plaats voor haar was. Er werd letterlijk gezegd dat het moeilijk werd een passende plaats voor haar te vinden.
Toentertijd stond het passend onderwijs nog in de kinderschoenen. Wij zijn namelijk zelf op zoek gegaan naar een passende plaats. Later zijn wij erachter gekomen dat niet alleen wij, maar de school met ons moest zoeken. Ook het bestaan van een samenwerkingsverband was ons onbekend.
Uiteindelijk zijn wij bij het speciaal onderwijs uitgekomen. Dit is voor onze dochter de juiste onderwijsvorm. Nu hoeven ouders deze zoektocht niet meer alleen te doen. Er is nu zelfs een oudersteunpunt opgericht. Werkt onafhankelijk en helpt ouders met alle onderwijsproblemen.

Mijn ervaring met Driegang

Ik ben een trotse moeder van 2 jongens van 13 en 9 jaar oud. Onze oudste zoon is toen hij 2,5 jaar oud was naar de peuterspeelzaal gegaan met een VVE-plekje. Hij liep achter in zijn taalontwikkeling. Daar werd ook wel duidelijk dat hij moeite had om zich sociaal aan te passen aan de andere kinderen. Omdat het ons eerste kindje was, weet je als ouders niet wat wel en niet normaal is. Is het gewoon baldadig of is het een stukje gedrag? Als wij weleens op een verjaardag zaten schaamden we ons zelfs voor onze zoon, omdat je de blikken van anderen gewoon voelde. Op de basisschool was daar een ouderwetse kleuterjuf, die precies doorhad wat hij nodig had. Duidelijkheid, structuur, maar ook ruimte om buiten de lijntjes te mogen lopen. Ondertussen liepen wij al van de ene therapie naar de andere. Alles om het thuis en op school zo soepel mogelijk te laten verlopen. Het was in groep 6 dat onze toenmalige IB’er vertelde over het DOG-project. Dat is mijn eerste herinnering aan Driegang. Ik weet niet helemaal zeker of zij al betrokken waren bij eerdere overleggen. Wat een verademing was dat project, onze zoon leerde van een bevlogen, lieve, kundige maar vooral geduldige vrouw en haar hond precies wat hij nodig had. Wat zijn gedrag voor invloed had op anderen en hoe hij het ook anders kon aanpakken. Dit heeft onze zoon zoveel goed gedaan, dat hij vriendjes kreeg en zichzelf ook niet meer in de weg zat op school en in de thuissituatie. Het bracht in ons gezin - waar ondertussen ook een broertje bij was gekomen - ook heel veel rust. Nu gaat hij naar de derde klas van het voortgezet onderwijs en dat had zeker niet zo succesvol geweest als wij toen niet waren geholpen. Onze jongste zoon heeft op een ander vlak weer met Driegang te maken. Ook nu is de ervaring weer positief. Natuurlijk was het niet altijd leuk. Zeker niet als je lang moet wachten, omdat wachtlijsten zo lang zijn. Maar het gaat bij Driegang oprecht over het kind en voor kind. Wij hebben als ouders nooit het gevoel gehad teveel te zijn of niet gehoord te worden. En die schaamte op een verjaardag… die is er al lang niet meer, want wij zijn supertrots op onze kids die zich ontwikkelen tot een eigen individu.